DEVRİM BİRDENBİRE OLMAZ

Saraya göre dört kişiden biri virüslü. Yani 80 milyonun 20 milyonu... Tehlike büyük. ¼ (dörtte bir); dörtte ikiye, dört üçe aday... Ama sıfırlaşmaya değil... Elde avuçta yok. Ülke yoksul, halk yoksul. Olanı da sarayla ortağı götürmüş.                                                                                                              

1789 Paris devrimi öncesi koşullar oluşuyor. Hapishaneler Bastil...                                                                                                         

John Steinbeck’in Gazap Üzümleri’nde anlattığı 1940’ların Amerika’sı. 1905 Çarlık Rusyası koşulları, Dostoyevski'nin Suç ve Ceza'da bahsettiği devrim öncesi (1860-1900) koşullar. Emile Zola'nın romanlarında anlattığı (1865-1900), Nanaların can çekiştiği, sosyal yardımsız Fransa koşulları...

Reischtag Yangını öncesi Alman koşulları...

Fuhuş, yoksulluk, hırsızlık, ırkçılık, ölüm ve din...

Devrim ve karşı devrim iç içe.

Marx, "Din yoksulların afyonu," demişti. Siyasal İslam bu afyondan azami ölçüde faydalandı. İktidar oldu, devlet oldu. Yoksullar, dindarlar acılarını unutmaya çalıştılarsa da olmadı. Sonra baktılar ki, paralarını, ürünlerini götürenler, kızlarını karılarını becerenler, ülkelerini soyup satanlar, din cübbesi giyerek kendilerini teselli etmeye çalışanların ta kendileri. Onların koltukçuları ve ülkücü geçinen vatan hainleri...

Uyanış başladı.

Ama sol hasta. Metropollere inemiyor. Sınıfla ilişkisi yok. 1970'lerin doğrularına, bugünün ise dogmalarına sarılmış. Doğuda ve Güneydoğuda mağaralara sığınıp arada bir silah patlatmayı devrimcilik sanıyorlar. Bir kısmı da intiharcı, bireysel eylemlerle sonuç almaya çalışıyor. O tek tek insanlara sözümüz yok ama o stratejiye itirazımız var.

Alevilerin İslam'dan arınma sorunu hassas bir sürece girdi. Çünkü İslami faşistlerin zifiri karanlığa (din devletine) geçişleri an meselesi. Arı bir Alevi toplumu oluşturma çabası, Alevileri bölecek bir sertlikle ele alınmamalı. Genel demokrasi mücadelesinin ihtiyacına göre ele alınmalı. Ne yazık ki koşullar birliği esas, arınmayı tali hale getirmiştir. Alevilik adı altında faaliyet yürüten dogmatik solcular, keskin grupçuklar, maalesef gerçeği kavramakta uzaklar.

Türkiye Kürtleri, Ahmet Türk’ün de belirttiği gibi uzunca bir süre siyasal mücadeleyi esas almak zorunda. Silah amaç değildir, silah, mevcut koşulların ve o koşullara denk düşen siyasi mücadelenin ihtiyacına tabidir. Tüm cephelerde yürütülen demokrasi kavgasının ihtiyacına ters düşmemek durumundadır. S. Demirtaş'ın birleştirici, faşizm karşıtı, akıllı siyaseti, Kürde olduğu gibi türke de kazandıracaktır. Gelişme bu yöndedir.

Ne liberal solu (CHP'yi), ne de diktatörlük karşıtı liberal sağı küçümseyecek bir lükse sahip değiliz. Çünkü bu partiler ve sınıflar halk üzerinde hala etkinler. Ezilen kimlikler, devrimciler, demokratlar, sosyalistler, liberal sağa ve sola daha uzunca bir süre katlanmak zorundadırlar.

Evet, kitleleri baz alacaksak devrimci koşullar mevcut. Daha da gelişecek bu. Siyasal İslam 30 yılımızı çaldı. Ancak, ezilenler derinlemesine örgütlenir, Siyasal İslam'dan zarar gören sınıf ve katmanlarla doğru ittifiklar geliştirirlerse, önümüzdeki 20-30 yıl devrime ve devrimci dönüşümlere gebe olabilir. Önce diktatörlük kuşatılacak, tepelencek, sonra peyderpey özgürlüklerin kapısı aralanacaktır. Devrim birden bire gelmez; her emaresi, her hamlesi doğru okunan bir sürecin sonunda gerçekleşir. 

Aşk ile...