“Nesimi der ki, ey füze yapanlar

                                                           Acımasız zalim cana kıyanlar

                                                           Bırak ey, yaşasın bütün insanlar

                                                           Barış güvercini uçsun dünyada

                                                           Son bulsun savaşlar, kimse ölmesin!”

 

Tam 16 yıl önce bugün bu ülkenin her karış toprağına sevdalı, bir barış güvercini Ahparig Hrant Dink, kendisi gibi düşünmeyen, konuşmayan, inanmayan herkese düşman olan ırkçı faşistlerce, üstelik kahpece sırtından kurşunlarak katledildi. Ülkemizin göklerinde sevgiyle uçan güvercinlerden biri daha bizden kopartılarak ölümsüzler kervanına katıldı. 

19 Ocak 2007’den önce de, sonra da bu ülkede birçok genç, yaşlı, kadın, erkek ve çocuk,  aydın, yazar ve sanatçılar, özgürlük, adalet, eşitlik ve barış isteyenler, devlet erkini elinde tutan iktidarlarca, bizzat asker, polis, özel tim, mit kullanılarak öldürüldü. Bu ülke topraklarında yıllar yılı nice güvercinler katledildi. Güvercinler ki, dünyanın her bir yanında sadece “barış” ve “özgürlüğün” sembolüdür.

Ve o güvercinlerden biri olan Rakel Dink’in çutagı(*) Hrant Dink, 19 Ocak 2007 tarihinde bu devletin istihbaratı, miti, iti, jitemi ve onların piyon tetikçileri tarafından kahpece, kalleşçe sırtından vurularak katledildi. O Hrant Dink, ölümünden sadece 9 gün önce, 10 Ocak 2007’de Agos Gazetesindeki köşesinde şöyle diyordu: “Evet,  kendimi bir güvercinin ruh tedirginliği içinde görebilirim, ama biliyorum ki bu ülkede insanlar güvercinlere dokunmaz. Güvercinler kentin ta içlerinde, insan kalabalıklarında dahi yaşamlarını sürdürürler.”

Hrant Dink hem bir barış,  hem de Anadolu ve Mezopotamya topraklarına sevdalı bir güvercindi. Vatanını ve Anadolu topraklara olan sevdasını Hrant; “Bu topraklarda gözümüz var Evet, toprağında gözümüz var bu vatanın. Gözümüz var, ama bu toprakları koparıp götürmek için değil, bu toprakların en dibine girmek için” der. Ya da günün birinde Fransa’dan kalkıp Sivas’a, doğup büyüdüğü, bir müddet yaşadığı köye, topraklara gelen, orada yaşanmışlıklarını, tarihini, inancını ararken ölen ve o köyde toprağa verilen, Ermeni bir kadınla ilgili bir anekdotu anlatırken, “su çatlağını buldu” diyen biridir. Yine bir gün kendisine sorulan “Bunca tehditlerden sonra ülkeden ayrılıp gitmeyi düşündüğünüz zamanlar oldu mu” sorusuna yanıt verirken: “Bugün Ermenistan cennet mekân olsa yine oraya gitmem. Avrupa’yı, Amerika’yı altın tepside sunsalar gitmem. Gözünüzü seveyim, her kök kendi toprağında. Benim köküm burada” diyecek kadar bu topraklara sevdalı biriydi.

İşte vatanını bu denli yürekten seven biriydi Hrant Dink.

Ancak ne yazık ki, ülkede onlarca yıldır iktidardaki “tek dil, tek din, tek millet, tek bayrak” diyen ırkçı, şovenist, ortaçağ gericiliğinin temsilcisi bu zihniyet yıllardır barış güvercinlerinin, özgürlük sevdalılarının kanatlarını kırıyor, güvercinlerin uçmasını engellemeye çalışıyor ve öldürüyor.

Tıpkı geçmiş ocaklarda Ali Haydar Yıldız (24 Ocak 1973 Dersim Vartinik), Muammer Aksoy (31 Ocak 1990 Ankara ), Uğur Mumcu (24 Ocak 1993 Ankara), Onat Kutlar (11 Ocak 1995 İstanbul), Metin Göktepe’yi (8 Ocak 1996) ve 19 Ocak 2007’de İstanbul’da ahparigimiz Hrant Dink’i katlettikleri gibi… Ve tıpkı son yıllarda Diyarbakır’da, Şırnak’ta, Mardin’de ve/ya Kürtleri katlettikleri gibi..

Yarın, sevgili Ahparigimiz Hrant’ın aramızdan ayrılıp yıldızlara gidişinin 16.yıldönümü. Hrant Dink nezdinde tüm yitirdiğimiz değerlerimizin anısı önünde bir kez daha saygıyla eğiliyorum.

Ve, Güvercin katilleri işbaşında olmaya devam etseler de biz haykırmaya devam edeceğiz yine: 

“Hepimiz Hrant’ız, Hepimiz Kürdüz, Hepimiz Ermeniyiz!”

 

Erdal YILDIRIM

(*) Çutak: Ermenice “keman”..

                  Yatılı okulda yöneticiler Hrant Dink’e “Çutak”, Rakel Dink’e “Taşnak” (piyano) adını takıyor..