Bu bir ayrımcılık değil, onuruna sahip çıkma meselesi

Bir Alevi kişinin cemevi yerine camiden uğurlanması çok aşağılayıcı, çok kompleksli, çok çok kötü.

Kalbimi acıtıyor.

Yüreğim ağlıyor.

Gözüm görmesin,

duymayayım,

 görmeyeyim.

Bu bir ayrımcılık değil, onuruna sahip çıkma meselesi. Bir Alevi yurttaşın, kim olursa olsun, yaşamını yitirdiğinde, Alevice söylersem Hakk'a yürüdüğünde camiden uğurlanması çok incitici.

Bu karşı çıkışım camiyi küçümsediğim anlamına gelmesin. Yalnız Alevi inancı, ibadet yeri Cemevi epey küçümseniyor hadsizce. Sürekli baskı altında tutulan, hala kendini saklayan, saldırılara uğrayan bir Alevi toplumu şurada dururken;

Üstelik güçlü olduğun halde camiye koşuyorsan bu utanç verici!

Onur, haysiyet diye bir şey var.

Hiç mi utanmazsınız karşı tarafın bundan nasıl keyif aldığından?

Saygı duymak lazımmış!

Ne saygısı?

Saygının s'sini duymuyorum!

Bu, rezil olmak, değersizleşmektir!

Alevi toplumunu rencide edenlere asla taviz vermesin kimse.

Cemevi dururken camiye gidemezsiniz!

Bunu kabullenmeyin. Hoşgörülü olmayın!

Taviz vermeyin.

Alay ettirmeyin kendinizle! Alevi inancına göre yaşayan ancak yaşamını yitirdikten sonra oğlu tarafından camiye götürülen bir yazarın uğurlanması aklıma geldi. Yaptığımız habere itiraz etmişti babasını camiye götüren şahıs.

Ona asla taviz vermedim ve en sert tepkiyi gösterdim.

“Bu bir asimilasyon”, dedim.

“Bizi acıtıyorsunuz!”, dedim.

Bir kez daha buradan da yazıyorum.

Hakka yürüdüğümde Cemevi’nden, Yol’uma göre deyişlerle, gülbanglarla uğurlasın pirlerim, ailem, canlarım, dostlarım beni.

Alevi inancıyla onur duyuyorum.

Var mı dünyada böyle sevgi inancı?

Var mı her canlıya sevgi, saygı duyan bir inanç?

O da Aleviliktir.

Nilgün METE

14 Temmuz 2020