İSLAM’IN TANRI’SI

İslam’ın kendi içinde tutarsız, hatta çelişkili ve yer yer sakat bir Tanrı anlayışı vardır. İslam’a/Kuran’a göre Tanrı; nesnel dünyanın ötesinde, zaman ve mekândan bağımsız, mutlak bir bilgiye ve güce sahip biri olarak resmedilmiştir.

Ancak Kuran’a baktığımızda bu tanımla çelişen ayetlere rastlamaktayız.

“Şüphesiz ki Rabbiniz gökleri ve yeri altı günde yaratmıştır.” (Araf Suresi, Ayet: 54)

“Ey İblis! Seni, iki elimle yarattığıma secde etmekten alıkoyan nedir?” (Sad Suresi, Ayet: 75)

Görüldüğü gibi yukarıdaki ayetler, İslam’ın “Tanrı; zaman ve mekândan münezzehtir” anlayışıyla açıkça çelişmektedir.

Yine Kuran’a baktığımızda; öfkeli, sinirli ve iç gerilimi yüksek bir Tanrı portresiyle karşılaşırız. Tanrı, adeta insana özgü bir tutumla; kendine inanmayanlarla tartışır, tezlerini çürütmeye uğraşır, daha da olmadı onları tehdit eder.

İslamın Tanrı’sı insanları “kâfirler” ve “inananlar” diye kategorize eder ve savaş kışkırtıcılığı yapar…

“Artık Allah yolunda savaş (Arapça orjinalinde öldür diyor). Sen, kendinden başkası (sebebiyle) sorumlu tutulmazsın. Müminleri de teşvik et. Umulur ki Allah kâfirlerin gücünü kırar (güçleriyle size zarar vermelerini önler). Allah'ın gücü daha çetin ve cezası daha şiddetlidir.” (Nisa Suresi, Ayet: 84)

“Ey Peygamber! Müminleri savaşa (Arapça orjinalinde katliama diyor) teşvik et. Eğer sizden sabırlı yirmi kişi bulunursa, iki yüze (kâfire) galip gelirler. Eğer sizden yüz kişi olursa, kâfir olanlardan bin kişiye galip gelirler. Çünkü onlar anlamayan bir topluluktur.” (Enfal Suresi, Ayet: 65)

“Ey peygamber! Kâfirlere ve münafıklara karşı cihad et, onlara karşı sert davran. Onların varacakları yer cehennemdir. O ne kötü bir varış yeridir!” (Tevbe Suresi, Ayet: 73)

“Ey peygamber! Kafirlere ve münafıklara karşı cihad et, onlara karşı sert davran. Onların varacağı yer cehennemdir. O gidilecek yer ne de kötüdür.” (Tahrim Suresi, Ayet: 9)

“Allah yolunda savaşın (Arapça orjinalinde öldürün diyor) ve bilin ki Allah, her şeyi işitir ve bilir.” (Bakara Suresi, Ayet: 244)

“Fitne ortadan kalkıncaya ve din tamamen Allah’ın oluncaya kadar onlarla (kâfirlerle) savaşın! (İnkâra) son verirlerse şüphesiz ki Allah onların yaptıklarını çok iyi görür.” (Enfal Suresi, Ayet: 39)

“Allah müminlerden, mallarını ve canlarını, kendilerine (verilecek) cennet karşılığında (katliam yapmak üzere) satın almıştır. Çünkü onlar Allah yolunda savaşırlar (Arapça orjinalinde katlederler diyor), öldürürler, ölürler. (Bu), Tevrat'ta, İncil'de ve Kur'an'da Allah üzerine hak bir vaaddir. Allah'tan daha çok sözünü yerine getiren kim vardır! O halde O'nunla yapmış olduğunuz bu alış verişinizden dolayı sevinin. İşte bu, (gerçekten) büyük kazançtır.” (Tevbe Suresi, Ayet: 111)

“Kendilerine kitap verilenlerden (oldukları halde) Allah'a ve ahiret gününe inanmayan, Allah ve Resulünün haram kıldığını haram saymayan ve hak dini kendine din edinmeyen kimselerle, küçülerek elleriyle cizye verinceye kadar savaşın (Arapça orjinalinde katledin diyor).” (Tevbe Suresi, Ayet: 29)

Katliam yapmada gevşeklik gösterenler de elbette Tanrı’nın tehditlerinden payına düşeni alır.

“Eğer (gerektiğinde savaşa) çıkmazsanız, (Allah) sizi pek elem verici bir azap ile cezalandırır ve yerinize sizden başka bir kavim (Türkleri!) getirir; siz (savaşa çıkmamakla) O’na hiçbir zarar veremezsiniz. Allah her şeye kadirdir.” (Tevbe Suresi, Ayet: 39)

İslam’ın/Kuran’ın Tanrı’sı savaşlarla yetinmez elbette, savaşlardan arta kalan zamanlarda da küçük cinayetler işletir adamlarına: Örneğin Hızır peygamber, masum bir çocuğu sırf ilerde ailesinin başına bela olacak diye öldürür. Hızır’dan dinleyelim işin aslını:

“Oğlana gelince, onun ana-babası Müslüman kimselerdi. Çocuğun onları azgınlık ve inkâra sürüklemesinden korktuk.” (Kehf Suresi, Ayet: 80)

Tüm insanlığı saptırması için Şeytan’a kıyamete kadar bizzat izin veren Tanrı, ne hikmetse, masum bir çocuğu, sırf ana babasını saptırmasın diye, Hızır peygambere öldürtüyor.

Kuran’da anlatılanlara bakılırsa, İslam’ın Tanrısı, böyle tutarsız davranışlarla kişiliğini zedelemekle kalmaz, şanına yakışmayan bir tarzda, Şeytan’la polemiğe girer. Tanrı’nın masaya Adem’i sürdüğü pokeri andıran bu ilginç ve karikatürize polemikte, Şeytan da geri kalmaz ve Tanrı’nın restini anında görerek nefis kartını masaya sürer.

“Meleklere: “Adem’e secde edin!” demiştik. Iblis’in dışında hepsi secde ettiler. İblis: “Ben, dedi, çamurdan yarattığın bir kimseye secde mi ederim!”” (İsra Suresi, Ayet: 61)

“Dedi ki: “Şu benden üstün kıldığına da bir bak! Yemin ederim ki, eğer beni kıyamete kadar yaşatırsan, pek azı dışında, onun neslini kendime bağlayacağım!”” (İsra Suresi, Ayet: 62)

“Allah buyurdu: Git! Onlardan kim sana uyarsa, iyi bilin ki hepinizin cezası cehennemdir. Tam bir ceza!” (İsra Suresi, Ayet: 63)

“Onlardan gücünün yettiği kimseleri davetinle şaşırt; süvarilerinle, yayalarınla onları yaygaraya boğ; mallarına, evlatlarına ortak ol, kendilerine vaadlerde bulun. Şeytan, insanlara, aldatmadan başka bir şey vaad etmez.” (İsra Suresi, Ayet: 64

Malum ya polemik bitmez… Aynı konu bir başka surede yine polemik konusu yapılmış! Otuz iki kısım tekmili birden…

“Andolsun biz insanı, (pişmiş) kuru bir çamurdan, şekillenmiş kara balçıktan yarattık.” (Hicr Suresi, Ayet: 26)

“Cinleri de daha önce zehirli ateşten yaratmıştık.” (Hicr Suresi, Ayet: 27)

“Hani Rabbin meleklere demişti ki: “Ben kupkuru bir çamurdan, şekillenmiş kara balçıktan bir insan yaratacağım.”” (Hicr Suresi, Ayet: 28)

“Ona şekil verdiğim ve ona ruhumdan üflediğim zaman, siz hemen onun için secdeye kapanın!” (Hicr Suresi, Ayet: 29)

“Meleklerin hepsi de hemen secde ettiler.” (Hicr Suresi, Ayet: 30)

“Fakat İblis hariç! O, secde edenlerle beraber olmaktan kaçındı.” (Hicr Suresi, Ayet: 31)

Osman Akyol: “Söz istiyorum sayın jüri: Bence Şeytan, Adem’e secde etmemekte haklı. Çünkü, Allah’tan başkasına secde edilmez. Başka sözüm yok sayın yargıç. Sanık sizin sayın savcım!”

“(Allah:) “Ey İblis! Secde edenlerle beraber olmayışının sebebi nedir?” dedi.”  (Hicr Suresi, Ayet: 32)     

“(İblis:) Ben kuru bir çamurdan, şekillenmiş kara balçıktan yarattığın bir insana secde edecek değilim, dedi.” (Hicr Suresi, Ayet: 33)

“Allah şöyle buyurdu: Öyle ise oradan çık! Artık kovuldun!” (Hicr Suresi, Ayet: 34)

“Muhakkak ki kıyamet gününe kadar lanet senin üzerine olacaktır.” (Hicr Suresi, Ayet: 35)   

“(İblis:) Rabbim! Öyle ise, (varlıkların) tekrar dirileceği güne kadar bana mühlet ver, dedi.” (Hicr Suresi, Ayet: 36)

“Allah: Sen bilinen bir vakte kadar kendilerine mühlet verilenlerdensin, buyurdu.” (Hicr Suresi, Ayet: 37-38)

“(İblis) dedi ki: Rabbim! Beni azdırmana karşılık ben de yeryüzünde onlara (günahları) süsleyeceğim ve onların hepsini mutlaka azdıracağım!” (Hicr Suresi, Ayet: 39)

Tanrı’nın sıfatlarıyla açıkça çelişen bu tarz durumların dışında İslam’da keyfi ve sorumsuz bir Tanrı anlayışı da vardır. İslam’da Tanrı; tahtına oturmuş, dilediğini yapan, sağa sola emirler yağdıran, bir ayette “A” dediğine diğer bir ayette “B” diyen sorumsuz bir hükümdar gibi tasvir edilmiştir.

“Tanrı, dilediğini saptırır, dilediğini de doğru yola iletir.” Nahl suresi, Ayet: 93

Ki bu ayet, “keyfi” Tanrı anlayışına katkı yapmanın yanında İslam’ın kader anlayışını da tartışma konusu haline getirmektedir. Tanrı, dilediğini saptırıp dilediğini hidayete erdirecekse, o zaman insanın kendi özgür iradesinden söz edilemez. Bu durumda insan; özgür iradesi olamadan, Tanrı’nın kendisine kurduğu mizansen gereği yaptığı kötü fiillerden dolayı nasıl sorumlu tutulup cehenneme atılabilir?

“Ve de ki: ‘Övgü Allah’adır. O çocuk edinmemiştir, yönetimde ortağı ve zilletten ötürü de bir velisi de yoktur.’ O’nu alabildiğince yücelt.” (İsra Suresi, Ayet: 111)

“Dikkat! Allah’ın velileri üzerine ne korku vardır, ne de onlar mahzun olurlar.” (Yunus Suresi, Ayet: 62)

“O vakit Allah’tan bir rahmet ile onlara yumuşak davrandın! Şayet sen kaba, katı yürekli olsaydın, hiç şüphesiz, etrafından dağılıp giderlerdi. Şu halde onları affet; bağışlanmaları için dua et; iş hakkında onlara danış. Kararını verdiğin zaman da artık Allah’a dayanıp güven. Çünkü Allah, kendisine dayanıp güvenenleri sever.” Al-i İmran Suresi, Ayet: 159)

“Ey iman edenler, kendi tezlerinizi peygamberin tezinin üstüne çıkarmayın, birbirinize bağırdığınız gibi, ona sözle bağırıp söylemeyin; yoksa siz şuurunda değilken, amelleriniz boşa gider.” (Hucurat Suresi, Ayet: 2)

Kuran’a göre İslam’ın Tanrı’sı sosyal adaletsizliğin de kaynağıdır.

“Göklerin ve yerin sahibi O’ dur. Dilediğine bol, dilediğine az rızık verir.” (Şura Suresi, Ayet: 12)

Kuran’da üçüncü tekil şahıs zamiri olarak eril “o” harfini kullanan Tanrı, elbette miras taksiminde de erkek çocuktan yanadır.

“Miras taksiminde erkek çocuklara kız çocukların iki misli pay verin.” (Nisa suresi, Ayet: 11)

İslam’ın “eril” Tanrı’sı, köleliği ve cariyeliği onaylamakla kalmamış, bu konuda hukuki düzenlemeler de getirmiştir.

“Dünya hayatının geçici menfaatlerini elde edeceksiniz diye, namuslu kalmak isteyen cariyelerinizi fuhuşa zorlamayın.” (Nur Suresi, Ayet: 33)

“Allah’a ibadet edin ve O’na hiçbir şeyi ortak koşmayın. Ana babaya, akrabaya, yetimlere, yoksullara, yakın komşuya, uzak komşuya, yakın arkadaşa, yolcuya, ellerinizin altında bulunanlara (köle, cariye ve hizmetçilerinize) iyi davranın; Allah kendini beğenen ve daima böbürlenip duran kimseyi sevmez.” (Nisa Suresi, Ayet: 36)

“İyilik, yüzlerinizi doğu ve batı tarafına çevirmeniz değildir. Asıl iyilik, o kimsenin yaptığıdır ki, Allah’a, ahret gününe, meleklere, kitaplara, peygamberlere inanır. (Allah’ın rızasını gözeterek) yakınlara, yetimlere, yoksullara, yolda kalmışlara, dilenenlere ve kölelere sevdiği maldan harcar, namaz kılar, zekât verir. Antlaşma yaptığı zaman sözlerini yerine getirir. Sıkıntı, hastalık ve savaş zamanlarında sabreder. İşte doğru olanlar, bu vasıfları taşıyanlardır. Müttakiler ancak onlardır!” (Bakara Suresi, Ayet: 177)

“Allah, kasıtsız olarak ağzınızdan çıkıveren yeminlerinizden dolayı sizi sorumlu tutmaz, fakat bilerek yaptığınız yeminlerden dolayı sizi sorumlu tutar. Bunun da kefareti, ailenize yedirdiğiniz yemeğin orta hallisinden on fakire yedirmek, yahut onları giydirmek, yahut da bir köle azat etmektir. Bunları bulamayan üç gün oruç tutmalıdır. Yemin ettiğiniz takdirde yeminlerinizin kefareti işte budur. Yeminlerinizi koruyun (onlara riayet edin). Allah size ayetlerini açıklıyor; umulur ki, şükredersiniz!” (Maide Suresi, Ayet: 89)

“Allah kiminize kiminizden daha bol rızık verdi. Bol rızık verilenler, rızıklarını ellerinin altındakilere (köle, cariye ve hizmetçilere) verip de bu hususta kendilerini onlara eşit kılmazlar. Durum böyle iken Allah’ın nimetini inkâr mı ediyorlar?” (Nahl Suresi, Ayet: 71)

“Kadınlardan zıhar (bir erkeğin ‘boş ol’ diyerek karısını boşaması) ile ayrılmak isteyip de sonra söylediklerinden dönenlerin karılarıyla temas etmeden önce bir köleyi hürriyete kavuşturmaları gerekir. Size öğütlenen budur. Allah, yaptıklarınızdan haberi olandır.” (Mücadele Suresi, Ayet: 3)

“Savaş sona erince esirleri fidye karşılığı salıverin.” (Muhammed Suresi, Ayet: 4   

İslam’ın Tanrı’sı, kadınların yönetici olmasına pek sıcak bakmaz.

“Allah’ın insanlardan bir kısmını diğerlerine üstün kılması sebebiyle ve mallarından harcama yaptıkları için erkekler kadınların yöneticisi ve koruyucusudur.” (Nisa Suresi, Ayet: 34)

Kaş yapayım derken göz çıkarmak diye işte buna denir. İslam’ın Tanrı’sı, kadınların yönetici olamama haksızlığını sözde izah ederken “Allah insanlardan bir kısmını diğerlerinden daha üstün yaratmıştır.” diyerek ayrıca bir pot daha kırıyor.

İslam’ın Tanrı’sı, kadına karşı negatif tutumunu, toplumsal cinsiyet sosoyolojisine konu olacak tarzda sürdürür ve şahitlik konusunda da erkeklerin tarafını tutar; “bir erkeğin şahitliği iki kadının şahitliğine denktir” şeklinde formüle edilecek şu ayetini vahyeder:

“Ey iman edenler! Belirlenmiş bir süre için birbirinize borçlandığınız vakit onu yazın. Bir kâtip onu aranızda adaletle yazsın. Hiçbir kâtip Allah’ın kendisine öğrettiği gibi yazmaktan geri durmasın; (her şeyi olduğu gibi) yazsın. Üzerinde hak olan kimse (borçlu) da yazdırsın, Rabbinden korksun ve borcunu asla eksik yazdırmasın. Şayet borçlu sefih veya aklı zayıf veya kendisi söyleyip yazdıramayacak durumda ise, velisi adaletle yazdırsın. Erkeklerden iki de şahit bulundurun. Eğer iki erkek bulunamazsa rıza göstereceğiniz şahitlerden bir erkek ile iki kadın (olsun)…” (Bakara Suresi, Ayet: 282)

İslamın Tanrı’sı, altı yaşındaki Ayşe’ye nikh kıyıp dokuz yaşına gelince onu koynuna alan Muhammed’e sessiz kalarak “sübyancılığı” onaylamakla kalmaz, onu cennette ulaşılacak bir “ödül” olarak da gösterir.

“Cennette mümin erkeklere iri gözlü ve göğüsleri yeni tomurcuklanmış huriler vereceğiz.” (Nebe Suresi, Ayet: 31-34;  Saffat Suresi, Ayet: 45-47)

Dahası İslam’ın Tanrı’sı, Muhammed’in cinsel fantezilerine ilgisini böyle genele hitap eden ayetlerle de sınırlı tutmaz, yeri geldiğinde ona özel ayetler de vahyeder. İşte insanı şoke eden o ayetler…

Muhammed, evlatlığı Zeyd bin Harise’nin eşi Zeynep’e özel bir ilgi duyar…

“(Resulüm!) Hani Allah’ın nimet verdiği, senin de kendisine iyilik ettiğin kimseye: “Eşini yanında tut, Allah’tan kork!” diyordun. Allah’ın açığa vuracağı şeyi, insanlardan çekinerek içinde gizliyordun. Oysa asıl korkmana layık olan Allah’tır. Zeyd, o kadından ilişiğini kesince biz onu sana nikhladık ki evlatlıkları, karılarıyla ilişiklerini kestiklerinde (o kadınlarla evlenmek isterlerse) müminlere bir güçlük olmasın. Allah’ın emri yerine getirilmiştir.” (Ahzab suresi, Ayet: 37)

Beklendiği üzere Muhammed de Tanrı’ın bu özel isteğini kırmaz, derhal yerine getirir. Lakin çevreden de, başta diğer eşleri olmak üzere, itiraz sesleri yükselir. Etik olmayan bu durum en saf Müslümanda bile şüpheye yol açmıştır çünkü. Bir baba (ki bu sözü edilen kişi Muhammed!) nasıl olur da evlatlığının karısına göz koyar?

Kâinatı yüzü suyu hürmetine yarattığı Muhammed’i kurtarma görevi yine Tanrı’ya düşer.

“Muhammed, sizin erkeklerinizden hiçbirinin babası değildir. Fakat o, Allah’ın Resulü ve peygamberlerin sonuncusudur. Allah her şeyi hakkıyla bilendir.” (Ahzab Suresi, Ayet: 40)

Tanrı’nın da söylediği gibi aslında ortada bozulacak bir durum yoktur, sadece vahyedilen bir ayetin Muhammed tarafından pratiği yapılmıştır, o kadar!

Şu ayetle birlikte Kuran, çelişkiler zincirine kalın bir halka daha eklemiş olur:

“Peygamber, müminlere kendi canlarından daha yakındır. Eşleri, onların analarıdır…” (Ahzab Suresi, Ayet: 6)

Fazla söze gerek yok, bu ayetlerde doğanın düşünen cocuğu homo sapiensin aklıyla dalga geçiliyor!

Biz evreni yaratan yüce Tanrı’nın, İslam’ın çizdiği bu çerçevenin dışında yüceliğiyle orantılı bir konumda olduğuna inanıyoruz…

Bu ve benzer çelişkiler, ister istemez bizi, ya “sakat” bir Tanrı inancına ya da Muhammed’in Tanrı adına yalan söylediği sonucuna götürecektir.

Osman Akyol