Künyesi fail-i meçhul olarak yazılan köyün Muhtarı Adnan Şeker

Yıl 3 Aralık 1994. Onu da fail-i meçhul katarına yazdılar. Altunhüseyin köyü ve çevre köyler 1994'te boşaltıldı. Köyde köyün muhtarı olan Adnan Şeker tek kaldı. En büyüğü 11 yaşında 6 çocuğu, yaşlı annesi ve eşi vardı. Kendisi Pülümür’e geliyor ve 3 Aralık günü Pülümür’den köyüne dönüyor. Yanında atı ve ruhsatlı kırma silahı olan Adnan Şeker Pülümür’den yola çıkarak öğlene doğru Karadevrent köyünde bir tanıdığının evine uğrayıp, mola verdikten sonra Balpayam (Deşt) nahiyesini geçiyor. Oradan geçip köye de gitmeye çalışıyor fakat evine varamıyor. Aradan 10 gün geçtikten sonra eşi yanına bir kızını alıp Yayladere’ye bağlı Hardif köyündeki karakola gitmeye çalışıyor. Fakat peri suyunun başlangıcı olan Hardif Çayı’nı geçmek için bir köprü olmadığından kız çocuğu suda ıslanıyor ve üşüyor. Annesi çocuğunu sırtına alıp eve geri getiriyor. Ertesi gün diğer kızını alıp Hardif’e karakola gidiyor. Karakolda, “benim eşim Adnan Şeker 10 gündür Pülümür’e gitmiş gelmedi, ne oldu İstanbul’a mı gitti, nerede? kar yağmış köyde bizden başka kimse yok, ne oldu ?” diyor. Oradaki karakol Pülümür’deki karakolu arıyor, onlar da Pülümür’deki ALtunhüseyin’lilere soruyorlar. Köylüler, “Adnan Şeker,10 gün önce Pülümür’den çıkıp köye gitti, nasıl olur? “ diyorlar. Haberi İstanbul’a geldi. Amcamın oğlu, kardeşlerim Pülümür’ gittiler. Erzincan’da ve Pülümür’de birkaç kişiyi yanına alıp kış kıyamet günü bin bir zahmetle Altunhüseyin’ gidiyorlar. Adnan Şeker’ e ait hiç bir şey bulamıyorlar. Adnan Şeker, köyde ve evinde de yok derken kar, tipi, fırtına…

 1995 Şubat ayının sonlarında amcamın oğlu kendi abisi Adnan Şeker’in parçalanmış cesedini köydeki evlere yakın buluyor. Kendisi de Herdif karakoluna gidip “kaybolan abimin cesedini buldum, otopsi istiyorum, defin hizmetlerinde bana yardımcı olun” diyor. Hardif’teki köylüler cenaze erkanı için gelmeye çalışıyorlar fakat engelleniyorlar. Tam bir trajedi kendi abisinin cesedini tek başına getiriyor, mezarını kazıyor ve gömüyor. Detaylar uzun gerçi ama acılarımız hep deruni.

Yükü olmayan atı da köye yakın köy yolunun ters istikametinde ölü bulunuyor. Künyesi fail-i meçhul olarak yazıldı. Altunhüseyin köyü, 1560’larda “göçek” denen bir nahiyeye bağlı.

Eskilerimiz, yaşlılarımız hep anlatırdı; “Altunhüseyin köyü 3 kere boşalmış,3 kere dolmuş” Altunhüseyin’in özelliği köyün bir tarafında Avdelan aşiretine mensup insanlar yaşar. Avdelanlıların değişik yerlere göçü ilk bu köyden başlamıştır. Çok çok eski zamanlarda aşiretin büyüğü Seyit Han ağaymış. Onun hikâyesi uzun, sonra başkaları… Köyün bir özelliği de, köyün yarısında da geçmişte Ermenilerin oturuyor olmasıydı. Hikâyelerini büyüklerimizden çok dinledik. Onların da kilisesi ve okulu varmış. Sonraki süreçlerde o köye gelen başka aşiretlere mensup insanlar öbür tarafa yerleşmişler. Altunhüseyin 1915-1916 yıllarında Ruslar ve Ermeniler, Altunhüseyin’in üst tarafında olan Sevdin tepesine kadar geliyorlar. Anne tarafından büyük dedem Keke Şuke Nevi o çatışmada vuruluyor. Mezar yeri bile yok. Ayrıca Dersim’in ünlü şairi Şah Heyder, Dursun ve diğerleri kimi o çatışmalarda vurulup hakka yürüyor ama Şah Heyder orda vurulup yaralanıyor, sonra Civrak’ta hakka yürüyor. Dedemin kayıtları, E-Devlet’te 1805 çıktı. O bölge için çok eski bir tarih. Köy şimdi boş, Halam Hacer’in torunu şimdi ki muhtarımız Bamasurlu Kul Himmet 6 yıldır yaz aylarında tek başına köye gidiyor. Ona da ayrı teşekkür ederim. Artık kuşlar bile yok, sisarıklar uçmuyor, doğa yabancılaştı bize. Biz çakıl, “taşa, toprağa, kuma, yaprağa, dikene vs.” bunlara “welat” dedik.

Ali Şeker