Neden?

 Ancak kıyısından köşesinden de olsa “eski!” ve “yersiz!” Türkiye’yi yakalamış ve orada çok mutlu olmuş, orayı çok sevmiş ve özleyen birisi olarak bu gönül meseleleri bizim zamanımızda karşı tarafa “çıkma teklifi”nde bulunarak olumlu ya da olumsuz şekilde nihayete eriyordu. İşte sadece okulumuzun değil, aynı zamanda şehrimizin ve hatta bölgemizin en ihtişamlı kıvırcığı olması kontenjanından önce yüreğime sonra da yavaş yavaş “yıllarıma” bağdaş kurarak oturan ve kıdem aldıkça da tüm akıl ve mantık organizasyonumdan bizatihi sorumlu hale gelen bayan X’e açılmam da, bizim dönemimize adeta damgasını vuran bu duygu formatında olmuştu.

Ancak karşı taraftan alacağı “evet” veya “hayır” cevaplarına göre tüm hazırlığını yapmış, her yanı sevda kokan kusursuz repliğini bu temel üzerinden ezberlemiş yeni yetme bir ergen olarak o gün orada bana yöneltilen “neden Uğur, neden benimle çıkmak istiyorsun?” Sorusu, yukarıda bahsettiğim bütün o dönemsel teamülleri bir anda yerle bir eden ve gözüne far tutulan çaresiz bir tavşan gibi beni olay mahallinde hareketsiz ve tabii ki de cevapsız bırakan muazzam bir etki yaratmıştı!

Hayatın daha ısınma turlarında olmasına rağmen her lise öğrencisine pek de nasip olmayacak nefis bir zekadan damıtılarak bana ulaşan, hani futbol tabiriyle ifade edersem eğer beni ziyadesiyle ”kontrpiyede” bırakan bu haklı ve zamanlı sorunun yıllar sonra bir benzerini, şu yaşadığımız güzel memleketi bir başka gezegenin cehennemine çevirerek orada hak, hukuk, adalet talep eden yurttaşları yaşlarına, cinsiyetlerine bakmaksızın polis zulmü ile acımasızca cezalandıranlara, kirli, karanlık siyasi ikballeri uğruna kendi iktidarları açısından tehlikeli olabilecek malum siyasetçileri, yazarları, gazetecileri ve elbette öğrencileri hukuku boğazlama pahasına memleket hapishanelerinde süresiz rehin alanlara, tümüyle ele geçirdikleri merkez medya sayesinde halkın “hakikatle” olan ilişkisini hoyratça manipüle ederek onları gerçeklikten tamamen koparanlara, yani kısacası dillerinden besmeleyi boğazlarından haram lokmayı eksik etmeyerek yaşama dair kıt kanaat biriktirdiğimiz el emeği göz nuru sevinçlerimizi ve umutlarımızı usta bir hırsız gibi bizden çekip alanlara, toplumun tüm hücrelerine adi bir sigara dumanı gibi sinen şiddeti ve vandallığı her koşulda ve şartta mazur ve haklı gösterenlere, sonu gelmeyen, dibi görünmeyen ve artık ziyadesiyle usandıran kirli siyasi hesapları uğruna daha çocuk denecek yaşta anasız, babasız ve ülkesiz bırakılan bütün o hasret kokan çocukları “ayrımcılıkla” ve “dışlanmışlıkla” sınayanlara sormak istiyorum; NEDEN? Evet NEDEN?

 Neden o pis badem bıyıklarınızı bu ülkenin çocuklarının, kadınlarının, gençlerinin ve bizim, hepimizin üzerimizden çekmemekte bu kadar ihtiraslı şekilde ısrarcısınız? Size ve o şuç şebekenize ayırdığımız mecburi sürenin ve her şeyden önemlisi de imkanlarımızın ve sabrımızın artık sonuna geldiğimizi; mantığın bittiği karanlık, izbe yerlerde değil, başladığı yerlerde hayatımızın filizlendiğini görmek, bu güzelliği iliklerimize kadar yeniden hissetmek istediğimizi anlamıyor musunuz artık? Görmüyor musunuz?

Hissetmiyor musunuz? Memlekete dair keyfinize göre tapu çıkardığınız o fetihçi dünlerinizin çok gerilerde kaldığını; o kadim tapuda başta Ahmet Altan olmak üzere Selahattin Demirtaş’ların, Alparslan Kuytul’ların, Osman Kavala’ların, Canan Kaftancıoğlu’ların ve hayatını perişan ettiğiniz Kürtlerin, Alevilerin, gayrmüslimlerin, işçilerin, emekçilerin, sağcıların, solcuların, hakiki dindarların, Müslümanların herkesin, hepimizin hissesi, payı olduğunu ve bu sonu gelmeyen zulme, iflah olmayan haksızlığa karşı sonuna kadar direneceğimizi, bu açık haksızlığı asla ama asla kabul etmeyeceğimizi anlamak, hissetmek bu kadar mı zordur sizler için?

Uğur Güney Subaşı. Haziran 2020, Adana